Iedereen heeft wel eens meegemaakt; je neemt je voor om één handje chips te eten en tien minuten later zit je met een lege zak in je handen. Je voelt je slecht en opgeblazen en na drie happen was het al niet eens lekker meer.
Hoe kan zoiets 'simpels' verslavend zijn?
Dit wordt o.a. beschreven in het boek van David A. Kessler; Laat je niet volvreten. Een fascinerend boek wanneer je wil begrijpen hoe de voedselindustrie schade toebrengt aan je gezondheid.
Citaat:
Om te begrijpen hoe eten tot nog meer eten leidt moeten we eerst het concept 'smakelijkheid' begrijpen, zoals de term wetenschappelijk wordt gebruikt. Wij noemen eten smakelijk als het een aangename smaak heeft. Maar wetenschappers doelen in de eerste plaats op het vermogen ervan om de eetlust te prikkelen en ons er toe aan te zetten meer te eten.
De smakelijkste etenswaren bevatten een combinatie van suiker, vet en zout. Dat prikkelt en wekt de eetlust op.
Het is mogelijk om eten te zoet, te vet of te zout te maken. Naarmate er meer suiker wordt toegevoegd zal eten lekkerder worden tot we het genotspunt boven aan de curve bereiken, waarna het genot weer afneemt. Voor zoete drankjes ligt dat punt rond de 10 %. Drankjes die meer sucrose bevatten smaken te zoet en leveren ons minder genot op.De zoutcurve lijkt hierop maar is steiler. Een kleinere verandering in de zoutconcentratie zal een groter effect hebben dan een vergelijkbare verandering in de suikerconcentratie. Daarom is het zo makkelijk om eten te zout te maken. Het genotspunt voor zout wordt tot op zekere hoogte bepaalt door het soort eten waar het in zit.
Zo willen wij in soep minder zout dan in bv. chips.
Het zoutgehalte dat wij lekker vinden wordt misschien ook bepaald door wat wij geleerd hebben van eerdere eetervaringen.
Conclusie
Als de combinatie goed is, wordt eten een sterkere prikkel. Dus: als we etenswaren met veel suiker, vet en zout eten, gaan we daardoor méér etenswaren met veel suiker, vet en zout eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten